Mijn visie

Deze uitspraak hoor ik zo vaak in mijn praktijk, dat ik het gevoel heb dat meerderen baat hebben bij mijn visie hierop. Je kunt deze uitspraak op meerdere wijzes interpreteren dus ik begin met een eerste. En ik gooi mijn stelling er meteen in. Komt ie:

Dat het je ouders zijn, geeft je ouders nog niet het recht om te bepalen hoe jij je leven leidt.

Waarom je vastloopt

Zo jij durft, zeggen sommigen dan. Jazeker durf ik dit te zeggen. Want dit is mijn waarheid. Ik kom te vaak ouders tegen die vinden én denken dat zij het recht hebben te bepalen wat hun kinderen doen, moeten doen, moeten laten, niet mogen doen, moeten worden…. Met als gevolg dat vele kinderen, ook jij bent nog steeds een kind van iemand, in de knoop zitten met zichzelf. Letterlijk worstelen, vastlopen in het leven.

De taak van een ouder

Zoals ik het even kortweg zie, je ouders hebben als taak je op de wereld te brengen. En je de eerste 12 jaar van je leven alles te geven wat jij nodig hebt om helemaal 100% jezelf te kunnen, mogen en durven zijn. Dat je weet hoe jouw lichaam werkt, hoe je gevoelens en emoties werken, dat je leert om te gaan met allerlei soorten ervaringen en mensen en werelden.

Emotioneel volwassen

Vanaf 12 jaar ben je spiritueel volwassen en behoor je in feite emotioneel volwassen te zijn. Diverse onderzoeken tonen aan dat je als ouder een kind van alles kan bijbrengen tot 12 jaar. Daarna beginnen ze jou als ouders los te laten, zelf op onderzoek te gaan, zich af te zetten en hun eigen leven vorm te geven.

Prachtig en lastig

Als ik kijk naar mijn kinderen, is dat inderdaad het geval. Prachtig om te zien aan de ene kant en soms best wel lastig aan de andere kant. In hun jonge jeugd en dat begon al op dag 1 na de geboorte, gaan ze op zoek naar grenzen. En hoe werken dingen. Hoe maak ik duidelijk waar ik behoefte aan heb. Een baby huilt als het honger, vieze luier, angst, kou heeft. En als je kind echt verdriet heeft of pijn, dan is het een ander soort huil.

De ouder bepaalt

Als ouder doe je je best om je kind van alles te leren en mee te geven wat jij belangrijk en waardevol vindt. En daar gaan we al. Een ouder leert diens kind wat de ouder dus wilt dat het kind leert. De ouder bepaalt. En zo hoort het ook. Alleen besef je wel dat ouders hun kinderen echt wel de ruimte mogen en in mijn ogen dienen te geven om te ontdekken of zij dezelfde waarden en normen willen hanteren in hun leven. En daar hebben heel veel, ik herhaal, heel veel ouders heel veel moeite mee. Loslaten van hun kind(eren), ze de ruimte geven. Om te ontdekken wie ze zijn.

Iedere ouder is een mens

Persoonlijk ga ik er altijd vanuit dat iedere ouder diens best doet. Let wel, dat deed ik echt niet in het begin toen ik nog niet begreep hoe dit nu werkelijk werkt. En ik werd mij meer en meer bewust van de invloed van mijn ouders op mijn leven. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie: Iedere ouder is een mens.

Elk mens heeft diens eigen proces gebaseerd op diens eigen ervaringen, emoties, gedachten en ontwikkeling.

Ouders zijn allesweters en alleskunners

Daarmee adviseer ik je, om je ouders van het voetstuk af te halen. Het gebeurt vaak dat je opkijkt tegen je ouders als allesweters en alleskunners. Zie ze als gelijkwaardigen. Ouders worstelen net als jij met zichzelf. Ook ouders weten en kunnen nog niet alles. Alleen als kind heb je mogelijk wel die verwachting gehad. “Ja maar, een ouder is toch veel ouders en heeft meer ervaren dus weet dan veel meer dan ik?” Die verwachting en aanname mag je loslaten. Natuurlijk weten sommige ouders meer dan jij omtrent bepaalde thema’s. Alleen pas op om er blind vanuit te gaan dat het werkelijk zo is.

Houd hier ajb rekening mee

Wij hebben momenteel een enorm aanbod van kennis doordat internet er is. Mijn ouders zijn van de generatie die voor het eerst een televisie kregen.. vergis je niet. Tijd lijkt wel snel te gaan, alleen jouw ouders werden ineens geconfronteerd met internet en smartphones. Dat is een mega grote verandering geweest. Niet iedereen kan en kon daar even goed mee omgaan. Het werd zelfs sommigen teveel. Er veranderde te veel. Onzekerheid kwam om de hoek kijken. Enfin, houd dit in je achterhoofd.

Onderwijs leert je in je hoofd te zitten

De huidige generatie babies, zijn veel sensitiever, gevoeliger voor energie, prikkels, anderen dan jijzelf. En tot op heden leren we op school (en thuis) niet hoe we dienen om te gaan met onze emoties, wat het zijn, hoe ons lichaam en ziel met ons aan het communiceren is, hoe intuïtie werkt, etc. Het onderwijs is al vele jaren hetzelfde. We moeten nog steeds dingen uit ons hoofd leren. Je wordt getest op het feit of je alle geschreven kennis nog wel uit je hoofd weet.

Geschiedenis als voorbeeld

Toch? Of werd jouw wel gevraagd tijdens geschiedenis: “vertel eens, nu je leest over de Franse Revolutie, wat voel je dan?” of “Wat doet dat dan met je van binnen?” Een geschiedenislerares die bij mij was voor de behandeling van haar zoon zei: “oh nu snap ik waarom sommige kinderen reageren zoals ze reageren. Nooit aan gedacht….” Oké, daar zal ik in een ander artikel verder op doorgaan. Weer terug.

Over emoties praten we niet

Jouw ouders hebben nooit geleerd wat gevoelens, emoties, ziel, mind, ego zijn en hoe ze werken. Wedden? Er werd bij mij thuis nooit gevraagd:

• Hoe voel je je werkelijk?
• Wat doet het met je?
• Wat vertelt je gevoel je?
• Is je ziel gelukkig?

Gevoelens? Wat zijn dat?

Kortom, er werd niet over gepraat. Dus leer je als kind, daar praat je niet over. Je doet er niets mee. Gevoelens? Die negeer je dus, want als ze belangrijk zouden zijn, zouden we het daar wel over hebben op school en thuis.

Jouw ouders hebben geleerd wat hun ouders belangrijk vonden dat ze leerden. En al generaties lang leven we in ons hoofd. En zijn we niet tot slecht verbonden met ons gevoel en ziel. Is er geen balans en harmonie tussen lichaam, mind en ziel.

Jouw verwachtingen stellen jou teleur

Dus: jouw ouders weten net zoveel als jij, en zeer waarschijnlijk veel minder over gevoelens, sensitiviteit, emoties, ziel, ego, etc. De verwachting: “het zijn mijn ouders en dus dienen die het wel te weten” mag je hierbij loslaten. Is echt niet realistisch en eerlijk. Laat dan dus ook je teleurstelling en boosheid los als je die hebt jegens je ouders. Die beste mensen deden echt hun best. Alleen zijn het mensen, die kunnen nog niet alles op de manier die jij graag wilt of voor ogen hebt.

Acceptatie

Hoor je wat ik zeg? Accepteer dat jouw ouders doen wat ze doen. En dat dat dus niet altijd is wat jij graag wilt, verwacht of verlangt dat ze doen… Zij leven hun eigen leven op hun manier. Want ze zitten in hun eigen proces. En alles wat je daarvan vindt, zijn jouw oordelen welke je echt los mag laten. Voor jezelf.

Dan heb je nog de opmerking: Het zijn toch mijn ouders hè.

Wat zeg je daar nu in feite? Omdat het mijn ouders zijn, moet ik….. rekening met hen houden, ze niet teleurstellen, mij aanpassen, niet boos op ze zijn, doen wat zij van mij verwachten?

Ja maar, Linda.. ik moet toch ook rekening houden met mijn ouders?

Volgens wie moet jij dat? Als je dat van je ouders moet, dan bepalen jouw ouders dus wat jij wel en niet mag doen. Is dat wat je wilt? Word jij daar echt heel erg gelukkig van? Wees eens eerlijk. Je ouders mogen niet zomaar alles tegen je zeggen, je kwetsen, je onderuit halen, je commanderen, alleen omdat ze je ouders zijn.

Jij mag je eigen leven leven

Wat een ander daarvan vindt, is de mening en oordeel van de ander. Als jouw ouders moeite hebben met het feit dat jij graag wilt emigreren naar Afrika om welke reden dan ook, dan is dat het probleem van je ouders. Het is niet jouw probleem. Jij bent geen bezit. Je bent niet het eigendom van je ouders. Ze hebben je ter wereld gezet, je opgevoed en that’s it. Dat was hun taak. In het dierenrijk gaan jonge dieren ook hun eigen weg op een gegeven moment…..

Doe waar jij blij en gelukkig van wordt

Wees jezelf. Ontdek waar je gelukkig van wordt, blij van wordt. Wat jij jezelf gunt in het leven. Als dat 100% exact hetzelfde is als je ouders, prima. Het komt alleen erg weinig voor als ik eerlijk ben. Dit omdat loslaten nog voor heel veel zielen een te leren les is. Kom los van je ouders, emotioneel en met gedrag.

Ik gun het je om diegene te zijn wie je werkelijk bent.